ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ «ΤΟΛΜΗ ΣΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ»
Δὲν ἦταν καὶ τόσο ἁπλό τὸ διάβημα τοῦ Ἰωσήφ. Ἀντίθετα, ἦταν ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνο νὰ παρουσιασθῆ σὲ μιὰ τόσο τραγικὴστιγμὴ ἀνοικτὰ φίλος ἑνὸς καταδίκου, ποὺ συγκὲντρωνε τὸ μίσος τῶν ἀρχόντων. Μποροῦσε νὰ τοῦ στοίχιση τὴν περιουσία καὶ τὴνὑπόληψή του, πιθανῶς καί τήν ἴδια του τήν ζωή. Ὁ Ἰωσὴφ ὅμως,παραμερίζει τοὺς φόβους καὶ μὲ τόλμη προχωρεῖ ἐκεῖ ποὺ ἡ συνείδηση τὸν καλεῖ. Ἀργότερα βλέπουμε νά ἀκολουθοῦν τὸπαράδειγμά του καὶ μερικὲς ἄλλες μορφές, οἱ Μυροφόρες. Νύχτα ξεκινοῦν κι ἀψηφοῦν τοὺς κινδύνους, ποὺ διατρέχουν πλησιάζοντας τὸ μνῆμα ποὺ φρουροῦν Ρωμαῖοι στρατιῶτες.Ἡτόλμη τοῦ Ἰωσὴφ καὶ τῶν Μυροφόρων προσφέρει καὶ σὲ μᾶς μιὰεὐκαιρία νὰ θέσουμε στὸν ἑαυτὸ μας μερικὰ ἁπλά, πρακτικά, ἀλλὰκρίσιμα καὶ ἐπίκαιρα ἐρωτήματα. Ἄραγε σήμερα ἐμεῖς, ποὺθέλουμε νὰ λεγόμαστε μαθητές τοῦ Χριστοῦ, δείχνουμε ὅση τόλμη πρέπει στὴν ἐκπλήρωση τῶν καθηκόντων μας, τῶν μικρῶν ἤ τῶνμεγάλων, τῶν ἐπαγγελματικῶν ἤ τῶν οἰκογενειακῶν; Πόσα ἐμπόδια ἔχει νά ἀντιπετωπίση ὁ τίμιος ἄνθρωπος στήν καθημερινή βιοπάλη ποὺ χρειάζονται τὸ σπαθί τῆς χριστιανικῆς τόλμης γιὰ νὰλυθοῦν;
Ἀλλά ἂν χρειάζεται θάρρος γιὰ νὰ ζήσουμε σὰν ἄτομα μὲσυνέπεια τὴ χριστιανική μας ζωή, ἀπαιτεῖται πολὺ περισσότερητόλμη γιά τήν ἀναχαίτιση καί ἐξουδετέρωση τοῦ κακοῦ πού κατακλύζει τήν κοινωνία μας. Συχνὰ συζητοῦμε γιά τὴν ἐπέκτασητῆς ἐγκληματικότητας, γιὰ τὴν παρακμή, καὶ τὴν καταπάτηση τῶνοἰκογενειακῶν ἀρχῶν, γιὰ τὴν κυριαρχία τῆς ἀδικίας. Ἀλλά πόσοι ἀπὸ μᾶς ἀποφασίσαμε νὰ διαμαρτυρηθοῦμε; Διότι ὅταν μιλᾶμε γιά ἀντίσταση στό κακό, δέν ἐννοοῦμε μιά ἁπλή παθητική ἄμυνα καίστεῖρα κριτική, ἀλλά μιά σοβαρή ἀποφασιστική προσπάθεια πού στιλιτεύει τό κακό καί ἐπαινεῖ τό κάθε καλό. Πῶς ὅμως θάτονώσουμε τήν τόλμη μας; Τό πρῶτο πού θά βοηθήσει εἶναι ἡ συναίσθηση ὅτι ὑπακούουμε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἕνα δεύτερο στήριγμα προσφέρει ἡ ἀλληλοενίσχυση. Τό παράδειγμα τῶνμυροφόρων μᾶς δείχνει τόν δρόμο. Δέν ἐνεργοῦν χωριστά, πηγαίνουν στό μνῆμα μαζί. Συννενοοῦνται, συντονίζουν τίςἐνέργειές τους, γιατί ἡ συνεργασία στό καλό αὐξάνει πάντοτε τήνἀποφασιστικότητά μας. Ἕνα τρίτο εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη καί ὁσύνδεσμός μας μέ τόν Ἀναστάντα.
«Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ δυναμοῦντί με Χριστῷ», διαβεβαίωνε ἀπότήν πεῖρα του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Γιατί προσέχουμε μόνο τάἐμπόδια καί τίς δοκιμασίες καί λησμονοῦμε ὅτι ὁ Θεός ἐκεῖἀκριβῶς πού δέν τόν περιμένουμε, ἐκεῖ ἐπεμβαίνει.
