ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ 27-11-2022
«ΔΕΣΜΙΟΙ ΤΩΝ ΥΛΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ»
Βαρειά σκιά ἁπλώθηκε στό πρόσωπο τοῦ νεαροῦ ἄρχοντα τῆςσημερινῆς Εὐαγγελικῆς Περικοπῆς ὃταν ἄκουσε τόν Κύριο νά τόνπροτρέπει νά πουλήσει «πάντα ὅσα εἶχε» καί νά τόν ἀκολουθήσει. Ὁ νούς του ἔκανε μιά γενική ἐπισκόπηση τῶν ὑπαρχόντων του. Τοῦπρόσφεραν ὅ,τι ἤθελε, καλοπέραση, κῦρος στόν λαό, δύναμη, ἀξιώματα. Πῶς νά τά θυσίαζε ὅλα αὐτά; Ὁ χρυσός τοῦ φάνηκε πιόπειστικός ἀπό τόν Χριστό. Σιωπηλός ὁ πλούσιος, μέ τήν καρδιά βυθισμένη σ΄ ἕνα σύννεφο μελαγχολίας ἐγκαταλείπει τόν Χριστό καίχάνεται στό πλῆθος.
Στήν ἀρχή ὅταν πλησίασε τόν Κύριο, ὁ πλούσιος αὐτός νέος ἔδειξεμεγάλο σεβασμό καί ἐμπιστοσύνη. Γονάτισε, τόν προσφώνησε «ἀγαθό», πρᾶγμα πού ταίριαζε μόνο στόν Θεό καί ζήτησε τήνκαθοδήγησή του γιά τό σοβαρότερο θέμα: «Τί ποιήσας ζωήν αἰώνιονκληρονομήσω;» Ὅλα αὐτά ἔδειχναν καλή διάθεση, ἀλλά στό βάθος ὑπῆρχε μιά ἐπιφυλακτικότητα. Γι’ αὐτό ἐνῶ στό πρῶτο μέρος τῆςἀπαντήσεως τοῦ Κυρίου ἐνθουσιάζεται, διότι ἐκεῖ βλέπει τήνἐπιβράβευση τῆς μέχρι τοῦδε ζωῆς του καί σπεύδει νά δηλώσει πρόθυμα ὅτι θέλει καί τήν παραμικρότερη ἔλλειψή του νά τήνκαλύψει, μόλις ὁ Κύριος τοῦ ὑποδεικνύει τήν κρυφή του πληγή, «πώλησον τά ὑπάρχοντά σου καί δός πτωχοῖς» σκυθρωπός ἀποχωρεῖ. Πολλές φορές καί ἐμεῖς πλησιάζουμε τόν Χριστό μέ ἐξωτερικόσεβασμό καί εὐλάβεια, συγχρόνως ὅμως καί μέ μία κρυφή ἐπιφυλακτικότητα καί προσκόλληση στό δικό μας θέλημα. Εἴμαστεπρόθυμοι νά ἀνοίξουμε μαζί του μακρές συζητήσεις γιά σπουδαῖαθέματα, γιά τό νόημα τῆς ζωῆς, γιά τήν δικαιοσύνη, γιά τόν θεῖο νόμο. Μόλις ὅμως βάλει τό χέρι στήν κρυφή μας πληγή, στήν ἀδυναμίαμας, συννεφιάζουμε. Στίς γενικότητες πηγαίνουμε καλά. Σ’ αὐτάὅμως πού μᾶς πονοῦν, ἀντιδροῦμε.
«Χριστέ μου, θέλω νά ζήσω σύμφωνα μέ τό παράδειγμά Σου», λέμε στήν προσευχή μας. Ὅταν ὅμως βρισκόμαστε μπροστά σέσυγκεκριμένες περιπτώσεις δικαίας κατανομῆς ἀγαθῶν, προνομίων, εὐκολιῶν, ἀναζητοῦμε τήν καλύτερη δυνατή προσωπική μας ἐξασφάλιση ἤ καί τή μερίδα τοῦ λέοντος. Τό Εὐαγγέλιο τονίζει ἀδιάκοπα τή μακαριότητα τῶν «πτωχῶν» καί «τῶν πτωχῶν τῷπνεύματι», δηλαδή τῶν ταπεινῶν στήν καρδιά, ἀλλά αὐτά τάἀφήνουμε γιά τούς ἱεροκήρυκες. Στήν πράξη προτιμοῦμε τήμακαριότητα τῆς οἰκονομικῆς μας εὐμάρειας, τόν ἀνετώτεροπλουτισμό, τήν ἐξασφάλιση θέσεων, δυνάμεως, κοινωνικῆς ἐπιρροῆς, ἔστω καί εἰς βάρος ἄλλων. Ὑμνοῦμε τήν ἀγάπη, τήν δικαιοσύνη, ἀλλάἀγανακτοῦμε μόνον ὅταν ἀδικούμεθα προσωπικά.