ΟΤΑΝ Η ΑΝΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΠΡΟΣΟΝ

Ακούμε συχνά στα δελτία ειδήσεων ότι με το παραμικρό ατόπημα δημοσίων λειτουργών άλλων κρατών σε όλους τους τομείς του δημοσίου βίου, τα πρόσωπα αυτά οδηγούνται σε παραίτηση και αναλόγως την πράξη στην δικαιοσύνη.

Δυστυχώς στην Ελλάδα η ανεντιμότητα έχει αναχθεί σε προσόν και έχει καταντήσει εθνικό σπορ σε όλους τους τομείς του δημοσίου βίου.

Όταν πολιτικά πρόσωπα εκμεταλλευόμενα τη θέση τους κατατρώγουν με κάθε τρόπο χρήματα, όταν δημόσιοι λειτουργοί, υπάλληλοι και άλλοι θεσμικοί λειτουργοί, καταχρώνται την εξουσία τους και την θέση ισχύος στη θέση που βρίσκονται για να έχουν οικονομικό ή  άλλο όφελος και ως επίορκοι αδικούν τους αδυνάτους αυτής της κοινωνίας, όταν ο φτωχός πολίτης έχει ως αντίδικο τους κάποιον ισχυρό παράγοντα και λόγο χρημάτων δεν μπορεί να βρει το δίκιο του ενώπιον της δικαιοσύνης, όταν φωτογραφικές, αντισυνταγματικές διατάξεις και νόμοι ευνοούν του ημετέρους και αδιαφορούν για το ευρύ κοινωνικό σύνολο, όταν όλα αυτά συμβαίνουν, τότε, βλέπουμε ότι η κοινωνία ανέχεται και νομιμοποιεί την παρανομία, την ανεντιμότητα και την απατεωνιά, ενώ την ίδια στιγμή τίθεται στο περιθώριο η εντιμότητα, η νομιμότητα, η αξιοκρατία που δυστυχώς θεωρούνται στη σύγχρονη εποχή ως μειονέκτημα, αφού ως προσόν λογίζεται η ανέντιμη  καπατσοσύνη.

Άραγε ως πότε…;