Αναμνήσεις και Καρυάτιδες | ΣΚΑΪ

Έχουμε μιλήσει αρκετές φορές για τον Γερμανό ποιητή Γιόαχιμ Σαρτόριους, έναν κατ’ εξοχήν Αλεξανδρινό. Τι απομένει από το χθες στο σήμερα είναι το κυρίαρχο θέμα στα ποιήματά του, αμαλγάματα ιστορικών αναφορών, ιδίως στον αρχαίο κόσμο, στοχαστικής προδιάθεσης έναντι του εγώ και κάθε τόσο λεπτεπίλεπτης ηδυπάθειας. Για σήμερα διαλέξαμε δυο πολύ πρόσφατα ποιήματά του, δημοσιευμένα πέρυσι στο πολιτιστικό ένθετο της εφημερίδας Frankfurter Allgemeine Zeitung. Ποιητικές νύξεις για την ανάμνηση, αλλά και την υπόσχεση που μπορεί και να είναι μια «ανάμνηση από το μέλλον».

Δώρα

Γιατί αρέσει στους ανθρώπους

να χαρίζουν εφήμερα πράγματα,

λουλούδια, σπίτια, αισθήματα;

Όταν εμείς ήμασταν ακόμη νέοι

κι εγώ φορούσα μανικετόκουμπα,

χαρίζαμε μελλοντικές αναμνήσεις.

Περνούσε καιρός ώσπου να χαλάσουν.

Μερικές φορές δεν επαληθεύονταν καν.

Το μέλλον έχει πολύ γέρικη καρδιά.

Ο Σαρτόριους μεγάλωσε στον κόσμο, καθώς ο πατέρας του ήταν υπάλληλος των Ηνωμένων Εθνών κι έπαιρνε την οικογένεια μαζί του στις εναλλασσόμενες θέσεις του. Και ο ίδιος έγινε κατά κόσμον διπλωμάτης, αλλά το βαθύ του μέλημα ήταν η λογοτεχνία. Μετέφρασε και ανθολόγησε ξένη ποίηση, κυρίως αμερικανική, εξελίχθηκε ο ίδιος σε ποιητή. Η θητεία του στη γερμανική πρεσβεία της Λευκωσίας τον οδήγησε στην Αλεξάνδρεια, όπου αναζήτησε τα ίχνη του Κωνσταντίνου Καβάφη, «Αλεξάνδρεια» είναι και ο τίτλος της συλλογής που προέκυψε απ’ αυτό το ταξίδι στα τέλη της δεκαετίας του 80. Καρπός της κυπριακής θητείας δεν είναι μόνο τα διάσπαρτα κυπριακά του ποιήματα, αλλά και το περιηγητικό χρονικό Η Κύπρος μου το 2013. Ο Σαρτόριους διετέλεσε για πολλά χρόνια Γενικός Γραμματέας του Ινστιτούτου Γκαίτε και στη συνέχεια διευθυντής του Φεστιβάλ Βερολίνου. Αλλά τα χρόνια πέρασαν και οι θώκοι περίττευσαν. Ο Σαρτόριους αγόρασε ένα διαμερισματάκι στην Ortigia, την αρχαία Ορτυγία στο κέντρο των αρχαίων Συρακουσών. Περπατώντας ανάμεσα στα απομεινάρια της Μεγάλης Ελλάδας και αγναντεύοντας το πέλαγος έγραψε μια σειρά «σικελικών» θα λέγαμε ποιημάτων. Αλλά και όχι μόνο στενά σικελικών.

Χωρίς να τρέμω

Ανασκαμμένο λιμάνι η γη.

Τα λιγοστά σπίτια που έχουν απομείνει,

το σταχτί στους τοίχους, το γαλάζιο της σκεπής,

αφήνουν πολλά ερωτήματα αναπάντητα.

Το απροσπέλαστο σπίτι, το σπίτι των νεκρών,

το πατρικό, τα κρυμμένα παραθύρια,

σκοτεινά, βαριά.

Τραβάω κουπί καταπάνω σ’ αυτά τα μαύρα κρόσσια.

Η ομορφιά της πέτρας, κι η ιστορία του τόπου

παντοδύναμη.

Οι αναμνήσεις μοιάζουν με τις Καρυάτιδες.

Τρέμοντας βαστάνε κάτι ψηλά,

μια αγάπη που σκορπάει δροσιά, ένα παλιό είδωλο.

Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.