Η κουλτούρα του δημόσιου ολοφυρμού

Ο Σπύρος Μοσκόβου σχολιάζει.

Σε παλιότερες εποχές επικρατούσε ένας σαφής διαχωρισμός μεταξύ του ιδιωτικού και του δημόσιου, αποκρυσταλλωμένος και στην πεπαλαιωμένη πια έκφραση «τα εν οίκω μη εν δήμω».

Οι προσωπικές κρούσεις και αντικρούσεις, η δυσφορία και η αγανάκτηση, παρέμεναν στο κατ’ εξοχήν πεδίο όλων των μαχών, την οικογένεια. Δεν είχαν τη δικαιοδοσία να εισβάλουν στα κοινά. Κυρίως οι στάσεις της ψυχής, ανατάσεις και επικύψεις, η υψιπέτεια αλλά και η χαμέρπεια, παρέμεναν κατ’ αρχήν τουλάχιστον σε έναν προθάλαμο, περιφρουρούνταν με ένα διακριτικό πέπλο, η έκθεσή τους στην αγορά θεωρούνταν απρέπεια.

Τα χρόνια όμως πέρασαν και αυτή η σοφή συστολή των πληβείων, των απλών ανθρώπων δηλαδή, όλων μας, θεωρήθηκε κρυψίνοια. Το αντίθετό της, η διαφάνεια, η παλιά αδιακρισία δηλαδή, εξώθησε όλες τις χαρές και τις λύπες του καθενός να βγουν στο παζάρι, μέσα στην κοινή θέα και τον ορυμαγδό. Όλοι μετατράπηκαν σε βασιλείς, ηγεμόνες του εαυτού τους, και κατά συνέπεια η παραμικρή αγωνία τους θεωρήθηκε αξιοθέατη. Διαμορφώθηκε μια πρωτόφαντη κοινοκτημοσύνη του ιδιωτικού και αναπότρεπτα πια καλλιεργήθηκε η λατρεία του άχρηστου για το κοινωνικό σύνολο, η θεοποίηση του ασήμαντου. Ο δημόσιος χώρος κατακλύστηκε από έναν αδυσώπητο συναισθηματισμό απωθώντας τις έλλογες συζητήσεις για τα μεγάλα θέματα της κοινωνίας και της ζωής. Προς τέρψη φυσικά αυτών που ασκούν την πραγματική ηγεμονία.

Το άκρον άωτον της νέας ειλικρίνειας είναι τα ξεσπάσματα όσων έχασαν κάτι ή δεν κατάφεραν κάτι που θεωρούσαν σημαντικό γι’ αυτούς. Όπως ο χορογράφος Τάσος Ξιαρχό που δημοσίευσε βίντεο, στο οποίο διεκτραγωδεί με κορόμηλο το δάκρυ την αποτυχία του να γίνει δεκτός στους εθνικούς προκριματικούς για το τραγούδι που θα εκπροσωπούσε την Ελλάδα στην Eurovision. Όπως ο ποικιλογράφος Γιώργος Βέλτσος που από τις στήλες κυριακάτικης εφημερίδας εξέβαλε φωνή μεγάλη και ανέκραξε το βιβλικό «Μανή, Θεκέλ, Φάρες» (Κριθήκατε, ζυγιστήκατε, βρεθήκατε λιποβαρείς) για τα μέλη της Επιτροπής Κρατικών Βραβείων, επειδή δεν βράβευσαν το δικό του έργο. Ολολυγές και οιμωγές, σχετλιαστικά επιφωνήματα, αντί για αναδίπλωση και ενδοσκόπηση. Δεν κρίνουμε εδώ ανθρώπινους χαρακτήρες, θέση στον ήλιο έχουν και οι επιρρεπείς στους κοπετούς. Αλλά ποια αυταπάτη άραγε τους οδηγεί στην πεποίθηση ότι το παράπονό τους παρουσιάζει δημόσιο ενδιαφέρον;

Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.