ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ»

Ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς πρώτης Κυριακῆς του χρόνου προβάλλει τό πρόσωπο τοῦ Τιμίου ἜνδοξουΠροφήτου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, ὄχι μόνον ἐνὄψει τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Φώτων, στήν ὁποίαπρωταγωνιστεῖ, ἀλλά κυρίως γιατί εἶναι τό πρόσωπο πού βιώνει καί ἐκφράζει τήν ἀσκητική τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι ἡ προσωποποίηση τῆς νικηφόρας πάλης ἐνάντια στήσαρκικότητα καί ἡ ἀπόδειξη τοῦ πόσο ἐξυψώνεται ὁ ἄνθρωπος μέσα ἀπό ἕναν τέτοιο τρόπο ζωῆς, ὥστεκατανικώντας τίς ἐπίγειες ἐξαρτήσεις καί ροπές νά πορεύεται μέ ἐλευθερία καί ὀρθοκρισία πρός τήν Ἀλήθεια. Καί μάλιστα τῶν ἀσκητῶν ἡ ἀκρότητα προβάλλεται ὄχι αὐτόνομα, ἀλλάστήν προοπτική της προετοιμασίας τοῦ κόσμου νά δεχθεῖ καίνά γνωρίσει τόν ἐρχόμενο Χριστό!

Εἶναι σπουδαῖο αὐτό πού θέλει νά τονίσει ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Προβάλλει τήν ἀσκητική ὡς τρόπο ζωῆς, ὄχι ὅμως, ὡς αὐτοσκοπό τῆς ζωῆς. Τήν Ἐκκλησία δέντήν ἐνδιαφέρει ἡ ἄσκηση γιά τήν ἄσκηση, ἀλλά γιά νάφθάσουμε στόν Χριστό. «Ἴδε ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τὴνἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» διακηρύττει ὁ Τίμιος Πρόδρομος.

Καί φθάνουμε διά τοῦ Προδρόμου στόν Χριστό! Ὁ Θεός εἶναι πρόσωπο καί ἀγάπη καί ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε καίεἰκόνα Του ὡς πρόσωπο καί ἀγάπη, δηλαδή πλάστηκε νάκατανοεῖ καί νά βιώνει τήν ἀλήθεια καί νά ὑπάρχει σέἀγαπητική σχέση καί κοινωνία μέ τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους.

Τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἔρχεται γιά νά μᾶςἐλευθερώσει ἀπό ὅ,τι ἀνελεύθερα μᾶς περιορίζει ἡ πορεία ζωῆς, νά μᾶς δείξει τήν ὁδό τῆς σωτηρίας καί νά τήνδιασφαλίσει. Γι’ αὐτό καί ὁ λόγος περί Θεοῦ, ἡ θεολογία πού μᾶς παρέδωκε καί πού ἔκτοτε διαφυλάσσει ὡς κόρηνὀφθαλμοῦ ἡ Ὀρθόδοξη ‘Ἐκκλησία, εἶναι ἀσκητική! Δηλαδή, δέν εἶναι μιά φιλοσοφική ἀνάπτυξη, ἀλλά βιωματική, ἐμπειρική, πρακτική. Ἀπαιτεῖ ἀνθρώπους προσευχομένους «παρά πάντα τόν βίον», ἀνθρώπους μέ μετάνοια ὥστε νά«καθαίρεται ὁ ἅπας βίος».

Τό μήνυμα τῆς Ἐκκλησίας μας στήν ἀρχή τοῦ ἔτους εἶναιἁπλό στή διατύπωσή του καί συντρηπτικό στήν ἀλήθεια του. Ὁ Χριστιανός δέν μπορεῖ μάταια νά σπαταλᾶ τόν χρόνο τῆςζωῆς του.

Ἡ Ἐκκλησία καλεῖ τόν ἄνθρωπο σέ αὐτό γιά τό ὁποῖοπλάστηκε, νά ζεῖ ἐλεύθερος «ἐν ἀληθείᾳ καί ἀγάπῃ». Μόνο πού γιά νά τό κατορθώσει αὐτό, πρέπει νά ἀποκοπεῖ ἀπόὁτιδήποτε τόν κρατᾶ δέσμιο στή γῆ, σέ δῆθεν «ἀγαπες», οὐσιαστικά ἐξαρτήσεις, πού ἀναστέλλουν τήν πνευματική πορεία καί τυφλώνουν τόν «ἡγεμόνα νοῦ», ὥστε νά μήνμπορεῖ νά διακρίνει ἐλεύθερα καί σωστά τό πνευματικό συμφέρον του. Ὁ Πρόδρομος τῆς Χάριτος προβάλλεται σήμερα ὡς ζωνατό παράδειγμα.