Ποιος είσαι τελικά, Αιμίλιε Χειλάκη;

Ο Αιμίλιος Χειλάκης είναι ο πρώτος καλεσμένος του Νίκου Μωραΐτη στη σειρά vidcasts του skai.gr, «Ποιος είσαι τελικά». 

Ο γνωστός ηθοποιός δεν απαντά υιοθετώντας μια απλή ταμπέλα· αντιθέτως, περιγράφει τον εαυτό του μέσα από μια διαδρομή εμπειριών, σχέσεων και αναγνωρίσεων. Συνολικά, η απάντηση του Αιμίλιου στην ερώτηση «Ποιος είσαι τελικά;» είναι ένα ταξίδι στον κόσμο της σκέψης, της τέχνης και της ψυχής ενός ανθρώπου που δεν σταματά να αναζητά, να μαθαίνει και να εξελίσσεται.

Ο Χειλάκης μιλάει για τα “όχι” και τα “ναι” που έχει και του έχουν πει, για το πείσμα του να γίνει ηθοποιός ακόμη και όταν η μαμά του τού έκοψε το χαρτζιλίκι, για τον «επιδραστικό» αλλά και «τοξικό» Λευτέρη Βογιατζή και τον απογαλακτισμό του από αυτόν, για τους επίσης «επιδραστικούς» Ρένη Πιττακή και Μίμη Κουγιουμτζή, για τις καταλήψεις των Εξαρχείων, για τα διαβάσματά του -τον Weber, τον Μπακούνιν, τον Μολιέρο, τον Ντε Σαντ, τον Χίτλερ, τον Καβάφη, τον Μπρεχτ-, για τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, τον Παναθηναϊκό και τον Δομάζο, για την όμορφη δασκάλα του Φλόρα Καλαμάνη, για τον 15χρονο εαυτό του που συνυπάρχει με τον ώριμο ενήλικα και φυσικά για την Αθηνά Μαξίμου που είναι ο καθρέφτης του.  

Μερικές από τις φράσεις του Αιμίλιου Χειλάκη που συνοψίζουν τον τρόπο που βλέπει τον εαυτό του και τον κόσμο. 

«Όλοι οι άνθρωποι είμαστε τα “όχι” μας και όχι τα “ναι” μας. Είμαστε αυτοί που μας αρνηθήκανε και τα πράγματα που αρνηθήκαμε. Είμαστε ό,τι κινηθήκαμε να γίνουμε, γιατί μας είπαν ότι δεν θα τα καταφέρεις. Εγώ είμαι ένα τέτοιο παιδί».

«Οι ηθοποιοί είμαστε μικρά παιδιά, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να ενηλικιωνόμαστε. Ο Λευτέρης (Βογιατζής) ήταν μία εποχή παιδικότητας που είχαμε όλοι, με έναν παρά πολύ αυστηρό δάσκαλο». 

Τι έμαθε από τον Λευτέρη Βογιατζή: «Τρόπο, κανόνα, εμμονή… Έναν δρόμο να μην κάνω τα λάθη του. Τα είδα τα λάθη του και δεν θέλω να τα κάνω». Και συμπληρώνει: «Εγώ μπόρεσα να ανθίσω στον Λευτέρη γιατί ακριβώς του πήγα κόντρα. Γιατί διαφώνησα μαζί του. Ήμουν 25 χρονών, 26… Διαφώνησα και ήταν πολύ σκληρό το να διαφωνήσει ένα παιδί 26 χρονών, που δεν έχει διαμορφώσει τίποτα, με έναν άνθρωπο ο οποίος ήταν μια ιδιοφυΐα θεατρική, μια ιδιοφυΐα του επαγγέλματος».

«Αν κάτι με ορίζει ως προοδευτικό δημοκράτη, είναι ακριβώς αυτό. Ότι μπορώ να ακούσω την άλλη άποψη. Απλά γιατί έχω ζητήσει και εγώ ο ίδιος να ακουστεί η δική μου».

«Είμαι ένας άνθρωπος που θα ζητήσει την άλλη γνώμη. Δεν θέλω να είναι διαρκώς συγκρουσιακή η σχέση με τους ανθρώπους. Θέλω να μπορώ να ακούω την άλλη γνώμη και ζητάω την άλλη γνώμη».

«Ποιος είμαι τελικά; Είμαι τα διαβάσματά μου. Είμαι ο Βέμπερ στο “Καπιταλισμός και Προτεσταντισμός”. Είμαι ο Μπακούνιν στο “Θεός και Κράτος”».

«Το “Ο Αγών μου” του Χίτλερ έχει ένα τεράστιο “Εγώ” μέσα, που προσπαθεί να σου δείξει ο άλλος ότι κάνω τα πάντα για τον συμπολίτη μου. Αυτό το “Ψωμί μόνο για Έλληνες”, “Deutschland über alles”, “Μake America Great Again”. Όλα αυτά έχουν κοινή ρίζα τον εθνικισμό».

«Ενα άλλο τεράστιο άτομο το οποίο με επηρέασε. Λέγεται Φλόρα Κακλαμάνη. Δεν την ξέρει κανένας. Δεν είναι διάσημο πρόσωπο. Ήταν η δασκάλα στο λύκειο η οποία έκανε τη θεατρική ομάδα. Η Φλόρα Κακλαμάνη έρχεται σε κάθε μου παράσταση».

«Ποιος είμαι; Έμαθα να καταλαβαίνω τι θα πει ο ερωτευμένος Αιμίλιος από τον Καβάφη. Από τι θα μάθει ένα παιδί 15 χρονών, 16…; Υπάρχει πιο ωραίος τρόπος να καταλάβεις τον έρωτα από το να διαβάσεις Καβάφη;».

«Είδες τι φοβερό που είναι η ομορφιά; Και η ομορφιά είναι πολύ ωραίο εργαλείο, αρκεί να μην γίνει όπλο. Το θέμα είναι αυτό. Το πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι ότι γίνεται όπλο η ομορφιά. Πάει να σε χτυπήσει».

«Για να συνομιλήσεις τότε, στην πλατεία Αττικής, έπρεπε να κατέβεις κάτω και να πλακωθείς με κάποιον στο ξύλο, για να παίξεις μπάλα. Γιατί παίζανε μπάλα οι άλλοι κι έπρεπε να τους δείρεις για να πάρεις τη θέση τους. Θεωρούσαμε ότι αυτό είναι το φυσιολογικό».

«Ποιος είμαι τελικά; Είμαι Χατζιδάκις, Γκάτσος. Είμαι το παιδί που ακόμα και τώρα ακούει Χατζιδάκι, τη “Νυχτερινή λειτουργία” και βάζει τα κλάματα».

«Είμαι ο άνθρωπος, ο οποίος το πρώτο έτος της Σχολής, θέλαν να τον διώξουν. Γιατί δεν ήμουνα καλός, καλά κάνανε οι άνθρωποι. Γιατί είχε μπει μέσα ένα παιδί στο πρώτο έτος…».

«Είμαι… η λεωφόρος Αλεξάνδρας. Το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Είμαι ένα παιδί που πήγαινε με τα πόδια να δει μεσημέρι αγώνες στη Λεωφόρο, του Παναθηναϊκού».

«Δεν θέλω να ξέρω ότι είμαι ο άνθρωπος ο οποίος με ανάγκασαν να γίνω βίαιος γιατί ήταν πατριαρχική η κοινωνία και έπρεπε να αποδεικνύω ότι σαν αγόρι έχω τη δύναμη στα χέρια μου. Δεν το θέλω αυτό. Ναι, αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι έχω υπάρξει».

«Ποιος άλλος άνθρωπος είμαι; Είμαι η Αθηνά Μαξίμου. Είμαι η Αθηνά Μαξίμου γιατί έχω πολλά πράγματα που θαυμάζω από αυτήν και έχω και πράγματα που δεν θαυμάζω από αυτήν. Και τα έχω και εγώ. Και με βλέπω, όταν κοιτάω την Αθήνα, να κοιτάω τον εαυτό μου σε έναν καθρέφτη».

«Είμαι και αυτός ο οποίος έχει ονειρευτεί τη μέρα της κηδείας του γιατί είναι ο πρωταγωνιστής στην κηδεία. Ξέρεις, στην κηδεία σου, ο πρωταγωνιστής είσαι. Το είχα πει σε έναν ψυχολόγο, μου λέει φυσιολογικό είναι. Έχεις ονειρευτεί ότι σε κλαίνε όλοι, γιατί τους λείπεις».

«Πνευματικά εγώ, ένας φίλος μου Γερμανός και μία φίλη μου Ιταλίδα ηθοποιός είμαστε Έλληνες. Γιατί έχουμε κοινή ρίζα στην αντίληψη του τι είναι δραματουργία, του τι είναι ο τρόπος σκέψης. Τι είναι ο δυτικός πολιτισμός. Η Μελόνι δεν είναι Έλληνας, ούτε ο Ορμπάν, ούτε η Λεπέν, ούτε ο Μιχαλολιάκος είναι Έλληνας. Δεν είναι Έλληνες, δεν αντιλαμβάνονται την ελληνικότητα». 

Μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη εδώ 

Πηγή: skai.gr

Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.